Ben ik nou zo vervelend, of snap jij het niet?
Bij de begrotingsbehandeling mocht ik samen met SGP, VVD en lokaal Veenendaal een motie indienen om speerpunten te benoemen die moeten leiden tot een vermindering van de kosten voor de Jeugdzorg. Die kosten rijzen de pan uit en zorgen elk jaar voor bijna 2 miljoen Euro overschrijding t.o.v. de begroting. De motie werd uiteindelijk volledig toegezegd door de wethouder! Een mooi resultaat.
De motie vroeg het college om van preventie en normalisering speerpunten te maken in het beleid om de kosten van de jeugdzorg te verminderen. Preventie en normalisering gaan veelal hand in hand. Want echt normaliseren van gedrag, leidt tot preventie, het voorkomen van jeugdzorgtrajecten. In de aanloop naar de hervormingsagenda jeugdzorg, die is uitgerold door staatssecretaris Maarten van Ooijen, is ook duidelijk geworden dat de kosten van de jeugdzorg voor een groot deel worden veroorzaakt door zogenaamde lichte zorgtrajecten. Op die trajecten richt de motie zich. Door preventie en normaliseren kunnen we zeer waarschijnlijk veel van die trajecten voorkomen.
Wat bedoelen we dan met normaliseren? Daar is de titel al een voorzet op. Is het nu daadwerkelijk zo dat het echte probleem bij de jeugdige zit, of snappen de volwassenen in zijn of haar omgeving gewoon niet hoe ze er mee om moeten gaan? Onze overtuiging is dat dit laatste vaak het geval is. Dan zou je dus geen jeugdzorgtraject op moeten zetten, maar een pedagogische handreiking moeten doen aan de ouders, verzorgers of andere betrokken volwassenen. Ook een scan van de maatschappelijke omstandigheden waarin jongeren tegenwoordig opgroeien is van belang. Hoe komt het toch dat de vraag naar jeugdzorg zo toeneemt de laatste jaren? Moet de jeugd zich in allerlei bochten gaan wringen en allerlei hulp krijgen om te kunnen overleven in de maatschappij, of ligt het echte probleem bij de maatschappij zelf?
Als docent zie ik dagelijks leerlingen met allerlei gediagnostiseerde gedragsproblemen. De vraag die de titel in zich heeft, zou zomaar bij een leerling vandaan kunnen komen. Een twist op de vraag die Louis van Gaal ooit aan journalisten stelde: “Ben ik nou zo vervelend, of snap jij het niet?” Durven wij die vraag serieus te nemen in onze benadering van de jeugdzorg?
