Blijf de mens achter het gedrag zien!
Het was een intense middag. Op uitnodiging van Carola Twilt - Zorg op Maat - ging ik mee met de hulpverleners. En dat maakte indruk.
Zorg- opmaat geeft (specialistische) begeleiding bij het wonen, werken en leven. Dit is speciaal gericht op mensen met bijvoorbeeld een psychiatrische achtergrond, ernstige psychosociale problemen, een licht verstandelijke beperking of een verslaving.
Ik startte de middag samen met Jenneke. We haalden een dakloze Veenendaler op die alleen onder begeleiding op bezoek mag bij zijn moeder in verband met heftige zaken uit het verleden. In de auto vertelde hij er al snel over: dat hij echt niet meer samen met zijn moeder kon wonen omdat ze zichzelf verwaarloosden en over zijn leven op straat. Elke avond om 5 uur zorgen dat je in Ede bent voor de nachtopvang en ‘s ochtends weer terug naar Veenendaal. Het bezoek aan zijn moeder vond ik ingrijpend en verdrietig. Twee door het leven getekende mensen die elkaar gevangen houden in een ongezonde relatie. Jenneke laveerde daar doorheen met enerzijds professionele afstand en tegelijkertijd ook een bepaalde nabijheid. En ik zag ook dat het nodig was dat er iemand bij dat gesprek aanwezig was.
Daarna ging ik op stap met Aris en Mehdi. Twee kerels die samen een behoorlijk uitdagende doelgroep begeleiden. Mensen met een gewelddadige achtergrond, laag IQ en persoonlijkheidsproblematiek. Vrijwel alle afspraken doen ze samen en dat is nodig ook. Ik maakte kennis met een jongen van begin 20, veelpleger zoals hij zelf zei. Een jongen die dakloos is, een heel ingewikkelde jeugd achter zich heeft en vanaf groep 6 al niet meer naar school is geweest. Aris en Mehdi zijn voor hem de enige betrouwbare personen in zijn leven. Ze vertelden over alle (creatieve) manieren waarop ze hem proberen te helpen of proberen om erger te voorkomen en hoe hij getekend is door alles wat er is gebeurd.
Je zult begrijpen dat ik niet veel meer details kan vertellen maar de werkelijke verhalen zijn nog vele malen heftiger dan wat hier staat. Ik was echt geraakt door de levensverhalen van deze mensen en de gevolgen van een onveilige jeugd. Maar ook door de betrokkenheid en professionaliteit van Jenneke, Aris en Mehdi. Ook al worden ze keer op keer weer afgewezen/bedreigd/worden afspraken geschonden, toch staan ze er weer voor deze mensen. Geven niet op, zoeken naar nieuwe wegen, helpen problemen op te lossen om deze mensen door het leven te loodsen. Terwijl ze zelf aangeven dat ze bij lang niet iedereen de hoop hebben dat het uiteindelijk goed zal komen. En toch…
Wat mij positief verraste, dat is dat de gemeente deze wijze van hulpverlenen actief ondersteunt. Er is wederzijds vertrouwen en dat wordt beloond. Niet altijd gaat alles volgens de formele regels omdat er op dat moment iets anders nodig is. Maar dan wordt het altijd geregeld omdat men ziet dat deze wijze van hulpverlenen werkt of erger voorkomt.
Bij mij blijft deze stage nog wel even in mijn hoofd ronddwalen…
