Ik lees bijvoorbeeld de blog van Dick Roodbeen en denk terug aan mijn eigen ouderlijk huis. Aan de voorkant keken we uit over de weilanden, waar we regelmatig speelden en bloemen plukten. Als we aan de achterkant de grift overstaken via een klein aftands fietserbruggetje, dan kwamen we via de maïsvelden in het bos terecht. Dan moet ik ook weer denken aan die boer die boos hagel in de lucht schoot, om ons te waarschuwen nooit meer zijn maïs te stelen. Of aan die keer dat wij een hut bouwden van balen gras. Toen de boer eraan kwam verwachten wij, zoals wel vaker, een boze boer, maar hij was blij. We hadden hem veel werk bespaard.

Je ziet de dingen veranderen en beseft je nog niet dat de plek waar jij die hut bouwde, de plek zou zijn waar je jaren later zou gaan wonen. Je beseft je dat de plek waar je nu woont de plek is waar destijds het bos was. Tijden veranderen.

De tijden zullen ook blijven veranderen, als ik de weblog van Engbert Stroobosscher lees, dan besef ik me, dat we de laatste verandering nog niet hebben gehad. Een open vraag naar de behoefte van dagrecreatie in het buitengebied en dan ook nog toegespitst op een pitch en put baan. Golf, maar dan op kleinere banen. Het zijn ideeën die mij wel aanspreken. Het geeft aan dat de wereld niet stilstaat, het geeft aan dat we bewegen.

Zo word je heen en weer geslingerd tussen verleden en toekomst. De kans dat je bij een onderwerp, als het buitengebied, melancholisch wordt, is aanwezig. Zo denk ik dan wel eens terug aan de tijd van ridders en kastelen. Ik zie dan een buitengebied dat buiten de bebouwde kom of eigenlijk buiten de muren van de stad ligt. Daar waar bendes de boeren het leven zuur maakten. Waar struikrovers niets vermoedende reizigers opwachten. Daar waar het leven zwaar was. Nou ja, u begrijpt dat ook dit een werkelijkheid is van jaren geleden, die we achter ons hebben gelaten.

De ChristenUnie ziet veel in ons buitengebied, maar we hopen eigenlijk dat u met ons mee wilt kijken. Samen zien we meer voor Veenendaal.

Johan Blad