Maar dan staat de wereld opeens stil. Ineens hebben we een samenleving waarin grote groepen mensen niet meer mee doen. Mannen, vrouwen en kinderen die tot voor kort volop meededen, zitten plotseling thuis. En daar waar gezinnen elkaar nog hebben, zijn de alleengaanden opeens echt alleen. Niet meer de aanspraak die je hebt op je werk van je collega’s. Niet meer dat dagelijks contact met klanten en anderen bedrijven. Dan kunnen de muren op je af komen. Nu weten we met z’n allen wat het is om niet mee te kunnen doen. Om aan de zijkant te staan.

Tegelijkertijd word ik geraakt door de energie die er vrijkomt binnen de Veenendaalse samenleving. Er onstaan prachtige initatieven die laten zien dat er hoop is. Er worden brieven geschreven door leerlingen naar ouderen in verpleeghuizen. Er zijn hulpgroepen opgezet om in actie te komen voor de mensen die zelf niet naar de supermarkt kunnen gaan. Christelijke organisaties en kerken zijn de actie #nietalleen (www.nietalleen.nl) begonnen.

Juist nu mogen wij als christenen dienen. Kunnen wij een hand en een voet zijn voor de mensen om ons heen. Niet in eigen kracht, maar omdat wij onze zekerheid ontvangen van de opgestane Christus.

Jeroen van Esseveld