Column: TOEVALLIG

Toevallig liep ik hem tegen het lijf. Op het eerste gezicht niets veranderd. Misschien wel wat magerder geworden. Maar dat was alleen te zien doordat zijn kleren wat slobberden.

Hij woont nu zes jaar in Veenendaal. Een nieuwe baan was hier de oorzaak van. Ze hebben het goed. Zijn werk was geweldig en Anja, zijn vrouw, vond een baan op kantoor. Geen centje pijn.

Totdat…. Anja ziek werd. Kanker. Gelukkig waren ze er op tijd bij. Na een intensieve periode ziekenhuis in en uit, gaat het goed met haar. Slechts de jaarlijkse controle herinnert aan die onzekere tijd.

Toch, het heeft weldegelijk sporen nagelaten. Zo raakte hij zijn werk kwijt. Zijn baas vond het maar niks dat hij vaker verstek moest laten gaan om zijn vrouw te kunnen helpen. Nu loopt hij al weer vier jaar bij de deur. Wat vrijwilligerswerk en dat is het dan.

‘En, helpt de kerk je bij het vinden van iets?’, vroeg ik. Hij fronst zijn wenkbrauwen. Wat toevallig dat je daar naar vraagt. Al een poosje loop ik met een idee rond. Wat zou het mooi zijn als alle kerken hier de handen ineen slaan om mensen die aan de zijlijn staan te helpen.

In al die kerkbanken zitten toch ook ondernemers en goed opgeleide managers die voor anderen - binnen en buiten de kerk - veel kunnen betekenen? Zou dat niet een mooie samenwerking zijn? Volledig in het teken van het tweede gebod en ook nog eens een kans elkaar beter te leren kennen?

‘Wat een goed idee’, zei ik. Ik hoop dat kerken hierop reageren.